İçimden geldiği gibi: -Eve dönüş yolu-

12 Kasım 2020 Perşembe

-Eve dönüş yolu-

Sonbaharın yağmursuz ve serin günlerinde, heyecanla eve dönmeyi beklerim. Eve döndüğüm yollar öyle güzeldir ki… kahverengi yaprakların her bir yeri kapladığı sokaklar, kulağımı dolduran çocuk sesleri, bankta oturmuş vaziyette etrafına düşünceli bakan gözler…Bir yüz vardı ki hiç unutmam. Gözleri yaşlı bir şekilde salıncağa bakıyordu. Çözemediğim bir acısı, kirpiğinde duran akmamış yaşları vardı. Belki donuk denilebilirdi, ama çok derindi. Yanına oturmak istedim, içindeki hüznün sebebini sormak istedim ona. Hüznün bir sebebi var mıdır? İnsan açıklanamayan şeylere de hüzünlenebilirdi. Fakat o gün tutamadım ben kendimi, yanına gittim, usulca oturdum bankın diğer yanına.

Direkt sorulur muydu hiç bilemedim. Sohbet başlatmak üzere bir cümle attım ortaya.

“Bugün hava ne kadar da güzel, değil mi?”

Bir süre odaklandığı parka bakmaya devam etti, beni duymadı sandım. Belki de rahatsız etmiştim, kalkmam gerekiyor artık diye düşündüm. Sonra birden o sesindeki kırgınlığı duydum.

“Evet, gerçekten de öyle.”

Nasıl devam ettirsem bilemedim sohbeti, bir süre daha oturdum. İkimiz de öylece parka bakıyorduk. Her bir çocuğun gülümsemesiyle, kadının yüzündeki acı tebessümü hissedebiliyordum.

“Çocukken sokaklarda seksek oynadığımı hatırladım, ben her zaman o halim gibiydim, hırslı, çabalayan, mutlu. Şimdi o tebeşirli yolların üzerinden geçiyorum, tüm karelerin üstüne basıyorum. Kaldırım çizgileri oyun gelmiyor bana artık... Bir kalbe yüzlerce kişi sığdırılır sanıyordum, yıllar geçtikçe o kalpten uzaklaşıyorum. Sokakta oynuyorken balkondan duyduğum o sesi özlüyorum, “eve gel kızım geç oldu”. Belki de zamanın böylesine akıp gidişine üzülüyorum. Daha oynanacak çok oyun vardı, biliyorum.”

Ve ben hiç unutamadım bu anıyı, o gün çocukluğunu tekrardan yaşamak isteyen birinin sözlerini dinledim. Bir cümleme içini dökmüştü. “Daha oynanacak çok oyun vardı” dedi bana. Bir daha o kadını hiç görmedim orada.