Ağaç Ev Sohbetleri 73

 

Herkese merhaba! Ağaç Ev Sohbetlerinin bu haftaki konusu eğitim. Sevgili Makbule Abalı bu haftanın konusunu belirlemiş. Ben de bir öğrenci olarak düşüncelerimi yazmak istedim. Eğitim sistemimizin eski haliyle şu anki halini deneyimlerimden yola çıkarak kıyaslayamayacağım fakat okuduklarım ve araştırdıklarımla bir şeyler söyleyebilirim belki:)

Ben de diğer blog yazılarında okuduğum gibi pek iç açıcı şeyler yazamayacağım. Öncelikle, eğitime bakış açısının kişiden kişiye değiştiğini görüyorum. Eğitim sisteminin bireyi hesaba katmayı reddeden bir yöntemi var, hayallerinin birbirleriyle aynı olmasının beklendiği çocuklar var. Birçok aile, çocuğunun bir gün “çok para kazanabilmesi, güzel bir araba ve büyük bir ev satın alabilmesi” amacıyla eğitim almasını istiyor.  Sistem de bunun üzerine kurulu, maddi başarı vurgulanıyor. Çocuklar şehirli tüketici kültürüne ait nadir bulunan işler için eğitiliyor, bunların dışında kalan meslekler “başarısızlık” olarak gösteriliyor.

Kendi hayallerimizi yaşadığımızı düşünürken aslında daha çocukken bize dayatılan hayaller doğrultusunda kararlar almış olabiliyoruz. Bence eğitim sisteminin en büyük sorunlarından biri “farklılıkların” güzelliğini göstermek yerine, birbirinin kopyası olan çocuklar yetiştirmek. Burada kendimden bir örnek vermek istiyorum. İlkokuldayken “büyüyünce öğretmen olmak istiyorum” demiştim, çevremden ve büyüklerimden aldığım tepkilerden bazıları “hani doktorluğu düşünüyordun neden vazgeçtin?”, “maaşı az”, “atanmak çok sıkıntılı vazgeç kızım” olmuştu. Çünkü herkes doktor, avukat ya da mühendis olmalıydı.

Bence eğitim sisteminin amacı, çocuğu bilme seviyesine ulaştırmalı ve kendini keşfetme yolundaki destekçisi olmalıdır. Şu anki eğitim sisteminin yöntemleri birçok çocuğun içinde bulunan araştırmacı ruhunu ve merakını öldürüyor. Doğayı, bir gün içerisinde sekiz saat boyunca kaldığımız sınıflarımızda öğreniyoruz, uygulamalı derslerimiz olması gereken gibi değil. Keşfedilen yeteneklerin bir anda sönmesi çok büyük ihtimal, çünkü sanata yönelimi olan çocuğa zorla istemediği derslerin bilgilerini dayatıyoruz, istediği bölümde okuyabilmesi için ezber yapması gerektiğini öğretiyoruz. Burada aslında öğrencilere sadece yöneldikleri alanla ilgili bilgiler öğretilsin demiyorum, eğer ki ilkokuldan beri bir çocuğun araştırmacı yönü geliştirilirse alanı olmadığı birçok konu hakkında dayatma olmadan bilgiye sahip olabilir, kendisi bu bilgiyi almaktan zevk duyabilir. “Eğitim” onun para kazanabilmesi için gerekli gördüğü şey değil, yaşamı, mutluluğu ve kendini keşfedebilmesi amacıyla almak istediği bir şey olur.

Sınavlar… şu an yüz yüze derslerimiz olmadığı için sınavlarımız ödev şeklinde veriliyor. Verilen ödevler de bize verilen konular hakkındaki düşüncelerimizi ve yaptığımız analizi uzunca yazdığımız makalelerden ve araştırmalardan oluşuyor. Derslerden geçme sisteminin bu şekilde olmasını daha çok seviyorum, tabii ki sınavı hangi öğrenci sever? Fakat burada sevmediğim şey, ezberlediğim tüm bilgileri bir saat içerisinde kağıda döküp bir daha yüzüne bakmayacak olmam. Çünkü, ezber şeklinde öğreniyor oluşum bu bilgilerin bendeki kalıcılığını azaltacak ve hatırlıyor olsam bile hayatımın içerisinde uygulamaya geçirme yeteneğim pek olmayacak. Bu sistemin sadece şu anki durumumuz için değil, yüz yüzeyken de daha çok alanda kullanılmasını isterdim. 

Bu konu üzerine konuşulacak çok şey vardır, öğrencilik hayatım çok eskilere gitmediği için eski eğitim sisteminde yaşadığım deneyimlerle karşılaştırma yapamadım fakat sorulan sorulardan sonuncusunu cevaplamak isterim.

Okul yaşamımda beni olumlu etkileyen ve işlerini sevgiyle, büyük heyecanla yapan öğretmenlerim çok oldu. Bu yüzden kendimi çok şanslı hissediyorum, hepsine teşekkür ederim:)