Sekiz saat sürüyor yolculuk. Yollar hüzünlü, mutlu ayrılsan da aile evinden, o gözlerden birkaç damla akıyor. Ya içine ya da yanaklarından çenene. Ne çok anı bırakıyoruz arkada, ne çok acı paylaşıyoruz otogarda. Kafamın içinde geziniyor düşünceler, kalbime çökmüş o hüzün. Daha şimdiden çekeceğim hasretin acısını hissediyorum. Benim bu hüzün sekiz saat sürüyor, sekiz saat yolculuk.
Buna da bir "devam yorumu" yazayım mı? :) Matematiğinden önceden bahsetmiştim, o kısmı geçiyorum :) Bakalım nasıl olacak :) Neşeli sevgilerle :)
YanıtlaSilYollar gri, karanlık ve boğuk. Nereden gelinip nereye gidildiği unutulmasın diye çekilmiş beyaz çizgiler alıp verdiğim nefesler gibi kesikli. Noktaları birleştirerek bir resmi ortaya çıkarıyorum sanki. Bu benim geleceğim, bu benim hayatım... Geceleyin yollar hayli ıssız oluyor. Pek çok insan rahat yatağında uyurken evimi bırakıp gidiyorum. Ailem bir kere daha ardımda kalıyor. Neden? Okumak için mi? Bilindik otobüs tıslamalarına birkaç seferden sonra alışıyor insan. Kimi imkân yok uyuyamaz yolda, bense mışıl mışıl uyuyorum... Güneş yavaşça göğe yükseldiğinde rüyaya bulanmış yüzümde sıcaklık hissediyorum. Bu aynı zamanda hayatımda yeni bir bölümün daha başladığını gösteriyor. Şehir, ilçelerinden itibaren beni karşılıyor. Arabaların plakaları yeni bir yerde olduğumu haber veriyor. Seviyorum bu şehri. Başta zorlansam da kendimi ait hissediyorum artık. Başka bir şehrin otogarından çıkan otobüs bundan sonra benim olacak şehrin otogarına giriyor. Artık olmam gereken yerdeyim ve hep olacağım yerde. Sekiz saatlik hüzün burada sona eriyor.
Çok beğendim...Ne de güzel bir devam yazısı oldu bu böyle. Tekrardan o sekiz saatlik yolculukta hissettim kendimi. Yollar gri ve karanlık...Tam bir Ankara yolu. Kalemine sağlık, çok güzeldi:)
SilBeğenmene sevindim :) Umarım gözden kaçmamıştır: Kahraman okumak için memleketinden gidiyor ve bir daha geri dönmek istemiyor :) Yani salt bir devam yorumu değil, aynı zamanda vazgeçilmez konu detayını da kullandım :)
Sil