-İyi ki-

 

Durduğun yerde kalma hali gittikçe içine çekiyor. Planladığım onca şey bir mum gibi erirken kalıntıları da benimle hapsolmuş. Hayat, sevdiğim insanlarla güzel diyorum demesine, fakat bir anda yalnızlık dolu odaya koşar vaziyette buluyorum kendimi, kilitliyorum kapısını fark etmeden. Odam büyük, özlemlerim bile dolduramıyor içini. Aşamayacağımı sandığım her şey, şehrin ışıkları içinde kaybolan yıldızlara bakmak gibi. Nokta kadar küçük, fakat çok büyük değeri.

“Yarın kilometrelerce uzaklara gideceğim” diye düşündüm ve bu düşünce bir anda heyecanlandırdı beni. Yeni bir hayat, yeni bir ev ve farklı yüzler…

Yanaklarından öptüğüm ablamı bıraktım otogarda, bindim otobüse. Araç çalışır çalışmaz ben de yol için hazırladığım çalma listesini açtım. Camdan dışarı bakarken dinlediğim şarkının sözlerine odaklandım.

“Sessizce akar zaman,

Yalnızlık gövden olur

Durmadan yoklar seni.”

Evet, sessizce akmıştı zaman. “Bitmek bilmeyen” okul yılları bitivermişti. “Oh öğrencilik güzeldir, ama çalışma hayatına alışmak zor olur” diyen seslerle doluydu artık kulağım. Bu asfaltlı yollar kendime sorduğum sorulardan oluşan bir nehir gibi. “Dolu dolu yaşamış mıydım bu yaşları? Hayallerimi gerçekleştirebilmiş miydim gerçekten?”.  Gerçi hayaller değişmişti, ben de değişmiştim.

Kapadım gözlerimi, her zaman nasıl kaçıyorsam öyle kaçtım. Uykuya saklandım.

***

“Geldim abla, iyiyim. Güzel geçti yolculuk.”

“İyi bakalım, yerleş de haber et yeniden.”

“Tamam, öptüm kocaman.”

Kapattım telefonu.

Kıpır kıpır olacağımı beklerken bir korku sardı bedenimi. “Alışırım” dedim içimden. İnsan alışırdı ya her şeye.

Ruhumun sanki ipleri vardı, bağladığım an çözülen. Düğüm atamıyorum hiçbir insana, ben istemediğim sürece atılamıyor o düğümler. Ne istediğimi bulmaya çalışırken birçok kalp kırıyorum. İplerimi kestiğim insanların ağzında bir “ah” oluyorum. Anlaşılmayı beklemiyorum artık, ruhumu çocuklarla buluyorum. Bağlanmaktan kaçan iplerim ancak çocuklarda avutuyor kendini.

Yeni geldiğim bu şehirde bir hafta sonra öğretmenliğe başlayacaktım. Eşyalarımı yerleştirdiğim odanın penceresinden dışarı baktım. Pencereyi aralayarak burnumu sızlatan soğuk havayı çektim içime. Bir gün burnumun direği de sızlar mı bu şehirde, diye geçirdim içimden.

 ***

Bembeyaz bir sabaha açtım gözlerimi. Güneş, bulutlarla saklambaç oynuyor, kar taneleri, düştüğü yerin misafiri oluyordu. Hazırlandığım gibi okulun yolunu tuttum. “Keşke biraz daha kalın giyinseydim” dedirten soğuk havayı selamladım. Yolda, tüyleri ıslanmış bir kediye takıldı gözlerim. Beni huzurla uyandıran bembeyaz sabahlar, kimisinin huzursuzluğu oluyordu.

Hevesle başladığım ilk dersin sonlarına doğru tatlı ve çekingen bir ses, odaklandığım yoklama defterinden aldı beni.

“Örtmenim, tuvalete gidebilir miyim?”

Bugün, "öğretmenim" kelimesini duyduğum her an teşekkür ettim. Verdiğim kararlara, seçtiğim yollara “iyi ki” dedim. 

İçimi umut dolduran gözlere gülümseyerek başımı salladım. 

-Ben sadece-